Przepisy prawa zamówień publicznych nie zmieniają zasad ustanawiania pełnomocników procesowych
31.03.2011
Sąd Najwyższy | zamówienia publiczne
Regulacja zawarta w art. 23 ust. 2 p.z.p., dotycząca ustanawiania pełnomocnika uprawnionego do reprezentowania wykonawców wspólnie ubiegających się o udzielenie zamówienia, nie stanowi zmiany zasad ustanawiania pełnomocników procesowych.
Sąd Najwyższy (SN) w postanowieniu z 27 maja 2010 roku (sygn. akt: III CZP 25/10) orzekł, że regulacja zawarta w art. 23 ust. 2 p.z.p. nie zmienia zasad dotyczących ustanawiania pełnomocników procesowych. Postanowienie zostało wydane w związku z zagadnieniem prawnym budzącym poważne wątpliwości przedstawionym przez sąd okręgowy rozpoznający skargę wykonawcy od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej (KIO). SN odmówił podjęcia uchwały w sprawie zagadnienia prawnego. Uznał, iż strony, które wniosły skargę od wyroku KIO, nie były reprezentowane przez należycie umocowanego pełnomocnika w postępowaniu przed sądem okręgowym, w związku z czym zachodzi nieważność postępowania.
Skarga na wyrok KIO została wniesiona w imieniu wykonawcy (konsorcjum dwóch firm) przez pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym. Pełnomocnictwo procesowe dla radcy prawnego zostało podpisane w imieniu konsorcjum przez osobę będącą członkiem zarządu jednej ze spółek wchodzących w skład konsorcjum, uprawnionym do jej jednoosobowej reprezentacji. Druga spółka udzieliła tej samej osobie pełnomocnictwa do wszelkich czynności faktycznych i prawnych w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, w tym do wnoszenia środków ochrony prawnej, wnoszenia i przyjmowania pism procesowych w postępowaniu przed sądem okręgowym, reprezentowania na posiedzeniu i rozprawie przed sądem okręgowym, prowadzenia korespondencji związanej z postępowaniem oraz ustanawiania dalszych pełnomocników.
SN uznał, że wykonawcy wspólnie ubiegający się o udzielenie zamówienia publicznego zgodnie z art. 23 ust. 2 p.z.p. mają obowiązek ustanowić pełnomocnika. Z treści art. 23 ust. 2 p.z.p. wynika, że umocowanie obejmuje reprezentowanie wykonawców wyłącznie w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego albo w postępowaniu i zawarciu umowy w sprawie zamówienia publicznego. Do tak udzielonego pełnomocnictwa zastosowanie mają przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące pełnomocnictw. Postępowanie wywołane skargą wniesioną od wyroku KIO nie jest już jednak postępowaniem o udzielenie zamówienia publicznego, lecz postępowaniem sądowym, do którego zgodnie z art. 198a ust. 2 p.z.p. stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Regulacja zawarta w art. 23 ust. 2 p.z.p. nie zmienia zasad dotyczących ustanawiania pełnomocników procesowych.
Ponadto SN uznał, że konsorcjum nie posiada podmiotowości prawnej, a co za tym idzie nie posiada zdolności sądowej. W związku z tym stroną postępowania sądowego nie jest konsorcjum, ale oba podmioty wchodzące w jego skład. Osoba będąca członkiem zarządu spółki mogła skutecznie udzielić pełnomocnictwa procesowego w imieniu tejże spółki. W imieniu drugiej spółki ta sama osoba działała wyłącznie jako pełnomocnik, zaś ustanowiony przez nią pełnomocnik procesowy był pełnomocnikiem substytucyjnym. Pełnomocnik substytucyjny nie może mieć szerszego umocowania do działania niż pełnomocnik udzielający mu dalszego pełnomocnictwa. SN stwierdził, że osoba ta nie mogła skutecznie ustanowić pełnomocnika procesowego dla drugiej firmy, gdyż sama nie mogłaby jej reprezentować jako pełnomocnik procesowy. Ograniczenia swobody wyboru osób, które mogą być pełnomocnikiem procesowym, wynikają z przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Ograniczenia te dotyczą również pełnomocnika, o którym mowa w art. 23 ust. 2 p.z.p.
Zespół Infrastruktura, Transport, Zamówienia Publiczne (PPP) kancelarii Wardyński i Wspólnicy